امروزه فارغ التحصیلان در رشته های مختلف مرتبط با ساختمان مانند: مهندسین عمران ، برق ، مکانیک و زمین شناس و غیره فعالیت می کنند، اما معماران به متخصصانی گفته می شود که طبق یک اصول و بر پایه ی نگرش و درک هنری خود علاوه بر تخصصشان از زیبایی شناسی تا آشنایی با تمام اجزا ، طرحی را بر اساس فضای مورد نظر کارفرما ، اجرا و پیاده سازی می کنند.
یک معمار خوب چه ویژگی دارد؟
اصلی ترین ویژگی یک معمار خوب و متبحر تنها در آشنایی با فضای کار و تسلط به هارمونی و هنر بالفعل در ساخت و ساز نیست ، با اینکه هنر و شناخت عمیق معمار فاکتوری مهم و لاینفک در این حرفه است اما انعطاف و ایجاد توازن میان تخصص معمار و نیاز و نظرات مشتری نیز یکی دیگر از اصولیست که معمار خوب را از سایر متخصصین این حوزه متمایز می کند.
معماران ، روانشناسان ناشناخته ی امروز
ارتباط معنایی معماران و روانشناسان بر اساس فراهم سازی یک آسایش و آرامش محیطی برای مردم می باشد.هر دو با آنالیز و آشنایی با دغدغه های شما ، شرایطی را به شما مشاوره و پیشنهاد می دهند که در خاتمه علاوه بر اینکه نیازهای اولیه ی شما را برطرف کند ، آسایش نسبی و سهولت زندگی را برای شما فراهم آورد .محل سکونت ، فضاهایی که در طول روز با آن سر و کار داریم ، نورپردازی منزل و یا محل کار ، چیدمان اصولی و بهینه استفاده کردن از فضاهای خالی عواملی هستند که تاثیرات خود را گاه مستقیم و گاها غیرمستقیم در آسایش تمام اشخاص ایجاد می کند.
پنج ویژگی مهم معماران خوب چیست؟
- شناخت و درک درست از نیاز کارفرما
- قدرت ریسک پذیری در اجرا
- شناخت درست و تسلط بر زوایای اصولی زیبایی شناسی
- دقت به جزییات و رعایت آن در طراحی و اجرا
- ایجاد نظم در اوج سادگی اما حرفه ای عمل میکند.
شباهت های یک هنرمند و معمار
وجه تشابه یک هنرمند و معمار در ارائه ی هنرشان مشخصا خلق آثاری ماندگار است. اصولا یک نقاشی و یا مجسمه و سایر آثار هنری با دید و نگرش ژرف یک هنرمند می تواند مخاطبین خود را ساعتها در تفکر فرو برد و در نهایت تاثیرات خود را بر روح و جان ما بگذارد ، این اتفاق برای یک معمار نیز به همان شکل است با تفاوت اینکه اثر هنری معمار علاوه بر برآورده کردن نیاز کارفرما ، میتواند به زیبایی شهر و نگاه آن معمار از درک هنری خود در این صده به نمایش بگذارد و آن اثر را ماندگار کند.
دلیل نامگذاری روز معمار
سوم اردیبهشت‌ماه زادروز شیخ بهایی توسط انجمن مفاخر معماری ایران روز معمار نامگذاری شده است. شیخ بهایی حکیم و دانشمند نامدار قرن دهم و یازدهم هجری در دانش‌های فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات تبحر داشت. در حدود ۹۵ کتاب و رساله از او در ریاضی، نجوم، مهندسی و هنر و… بر جای مانده است. به پاس خدمات وی به علم ستاره‌شناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ که مصادف با سال نجوم می‌بوده نام وی را در لیست مفاخر ایران ثبت کرد.
بهاء الدین محمد بن عزالدین حسین بن عبدالصمد بن شمس الدین محمد بن حسن بن محمد بن صالح حارثی همدانی عاملی جبعی (جباعی) معروف به شیخ بهائی در سال ۹۵۳ ه.ق ۱۵۴۶ میلادی در بعلبک متولد شد. او در جبل عامل در ناحیه شام و سوریه در روستایی به نام “جبع” یا “جباع” می زیسته و از نژاد “حارث بن عبدالله اعور همدانی” از معاریف اسلام بوده است. ناحیه “جبل عامل” همواره یکی از مراکز شیعه در مغرب آسیا بوده است و پیشوایان و دانشمندان شیعه که از این ناحیه برخاسته اند، بسیارند.
در هر زمان، حتی امروزه فرق شیعه در جبل عامل به وفور می زیسته اند و در بنیاد نهادن مذهب شیعه در ایران و استوار کردن بنیان آن مخصوصاً از قرن هفتم هجری به بعد یاری بسیار کرده و در این مدت پیشوایان بزرگ از میان ایشان برخاسته اند و خاندان بهائی نیز از همان خانواده های معروف شیعه در جبل عامل بوده است.بهاء الدین محمد ده ساله بود که پدرش عزالدین حسین عاملی از بزرگان علمای شام بسوی ایران رهسپار گردید و چون به قزوین رسیدند و آن شهر را مرکز دانشمندان شیعه یافتند، در آن سکنی گزیدند و بهاءالدین به شاگردی پدر و دیگر دانشمندان آن عصر مشغول گردید.
شیخ بهایی مردی بود که از تظاهر و فخر فروشی نفرت داشت و این خود انگیزه ای برای اشتهار خالص شیخ بود.شیخ بهایی به تایید و تصدیق اکثر محققین و مستشرقین ، نادر روزگار و یکی از مردان یگانه دانش و ادب ایران بود که پرورش یافته فرهنگ آن عصر این مرز و بوم و از بهترین نمایندگان معارف ایران در قرن دهم و یازدهم هجری قمری بوده است. شیخ بهایی شاگردانی تربیت نموده که به نوبه خود از بزرگترین مفاخر علم و ادب ایران بوده اند، مانند فیلسوف و حکیم الهی ملاصدرای شیرازی و ملاحسن حنیفی کاشانی وعده یی دیگر که در فلسفه و حکمت الهی و فقه و اصول و ریاضی و نجوم سرآمد بوده و ستارگان درخشانی در آسمان علم و ادب ایران گردیدند که نه تنها ایران ،بلکه عالم اسلام به وجود آنان افتخار می کند.
از کتب و آثار بزرگ علمی و ادبی شیخ بهایی علاوه بر غزلیات و رباعیات دارای دو مثنوی بوده که یکی به نام مثنوی “نان و حلوا” و دیگری “شیر و شکر” می باشد و آثار علمی او عبارتند از “جامع عباسی، کشکول، بحرالحساب و مفتاح الفلاح والاربعین و شرع القلاف، اسرارالبلاغه والوجیزه”. در عرف مردم ایران، شیخ بهائی به مهارت در ریاضی و معماری و مهندسی معروف بوده و هنوز هم به همین صفت معروف است، چنانکه معماری مسجد امام اصفهان و مهندسی حصار نجف را به او نسبت می دهند. و نیز شاخصی برای تعیین اوقات شبانه روز از روی سایه آفتاب یا به اصطلاح فنی، ساعت آفتاب یا صفحه آفتابی و یا ساعت ظلی در مغرب مسجد امام (مسجد شاه سابق) در اصفهان هست که می گویند وی ساخته است.
دیگر از کارهای علمی که به بهائی نسبت می دهند طرح ریزی کاریز نجف آباد اصفهان است که به نام قنات زرین کمر، یکی از بزرگترین کاریزهای ایران است و از مظهر قنات تا انتهای آبخور آن ۹ فرسنگ است و به ۱۱ جوی بسیار بزرگ تقسیم می شود و طرح ریزی این کاریز را نیز از مرحوم بهائی می دانند.دیگر از کارهای شیخ بهائی، تعیین سمت قبله مسجد امام به مقیاس چهل درجه انحراف غربی از نقطه جنوب و خاتمه دادن به یک سلسله اختلاف نظر بود که مفتیان ابتدای عهد صفوی راجع به تشخیص قبله عراقین در مدت یک قرن و نیم اختلاف داشته اند.
یکی دیگر از کارهای شگفت که به بهائی نسبت می دهند، ساختمان گلخن گرمابه ای که هنوز در اصفهان مانده و به حمام شیخ بهائی یا حمام شیخ معروف است و آن حمام در میان مسجد جامع و هارونیه در بازار کهنه نزدیک بقعه معروف به درب امام واقع است و مردم اصفهان از دیر باز همواره عقیده داشته اند که گلخن آن گرمابه را بهائی چنان ساخته که با شمعی گرم می شد و در زیر پاتیل گلخن فضای تهی تعبیه کرده و شمعی افروخته در میان آن گذاشته و آن فضا را بسته بود و شمع تا مدتهای مدیدهمچنان می سوخت و آب حمام بدان وسیله گرم می شد و خود گفته بود که اگر روزی آن فضا را بشکافند، شمع خاموش خواهد شد و گلخن از کار می افتد و چون پس از مدتی به تعمیر گرمابه پرداختند و آن محوطه را شکافتند، فوراً شمع خاموش شد و دیگر از آن پس نتوانستند بسازند.
همچنین طراحی منارجنبان اصفهان که هم اکنون نیز پا برجاست به او نسبت داده می شود.مرگ این عارف بزرگ و دانشمند را به سال ۱۰۳۰ و یا ۱۰۳۱ هجری در پایان هشتاد و هفتمین سال حیاتش ذکر کرده اند. وی در شهر اصفهان روی در نقاب خاک کشید و مریدان پیکر او را با شکوهی که شایسته شان او بود ، به مشهد بردند و در جوار حرم هشتمین امام شیعیان به خاک سپردند.
