به گزارش نویاب به نقل از آرمان ملی آنلاین، اگر بخواهیم عملکرد دوساله دولت سیزدهم با توجه به نشست خبری دیروز آقای رئیس‌جمهور با دوسال دولت قبلی مقایسه کنیم، چند نکته متمایر وجود دارد: نکته اول این است که دولت قبلی در سال ۹۲ در حالی کار را شروع کرد که سال قبل آن یعنی سال ۹۱ یکی از بدترین سال‌های اقتصاد ایران به لحاظ رشد اقتصادی بود.
چون در سال ۹۱ رشد اقتصادی منفی هشت و نیم درصد بود و دقیقا همین رشد اقتصادی منفی هشت و نیم درصد منجر به این شد که دهه ۹۰، دهه بربادرفته از منظر رشد اقتصادی باشد.
نکته دوم این است که این دولت سال قبل از شروع یعنی سال ۱۳۹۹ با رشد اقتصادی مثبت به اتمام رسید و حتی نیمه اول سال ۱۴۰۰ که متعلق به دولت قبلی بود در فصل بهار رشد اقتصادی بیش از شش درصد بود.
این مقایسه بیانگر این نکته مهم است که دولت قبلی اقتصاد را با موتور خاموش تحویل گرفت، دولت سیزدهم اقتصاد را با موتور روشن تحویل گرفت. نکته دوم این است؛ وقتی آن دولت کار را شروع کرد آنچنان امید در اقتصاد ایران وجود داشت، تورم با سرعت زیادی کاهشی شد و در دو سال پایانی دولت یازدهم تورم یک رقمی شد.
درحالی که در این دولت نه تنها تورم میانگین کاهشی نشده، بلکه تورم مواد غذایی در تمام ماه‌های سال گذشته بجز دو ماهه اول حدود ۷۰درصد بوده است. و از همه اینها مهم‌تر چشم‌اندازی برای تورم یک رقمی وجود ندارد.
درحالی که دولت وعده داده بود ابتدا تورم نصف و بعد یک رقمی می‌شود. نکته سوم آن دولت وقتی که استقرار پیدا کرد، این امید ایجاد شد که تحریم‌ها رفع می‌شود. در این دولت حداقل تا امروز که دو سال از زمان این دولت می‌گذرد، چشم انداز کوتاه مدت برای رفع تحریم‌ها وجود ندارد.
نکته مهم دیگر بحث دیپلماسی است. طبیعی است که دیپلماسی با همه کشورها مورد مطالبه است جز رژیم اشغالگر قدس. نکته این است که در دو سال اول آن دولت، روابط سیاسی در سطح مطلوبی وجود داشت.
رفت و آمدها انجام می‌گرفت، نتیجه آن رفت و آمدها منجر به بهبود فضای کسب و کار شد و آن بهبود فضای کسب و کار منجر به کاهش نرخ تورم و همچنین ثبات بازار ارز شد.
در این دولت هم روابط دیپلماتیک گسترده‌ای ایجاد شده است، الحاق ایران به شانگهای و همچنین بریکس قطعا دو عملکرد مثبت دولت است و در این قضیه هیچ تردیدی وجود ندارد اما چون مشکل اصلی و تحریم‌های ظالمانه وجود دارد، فضای کسب و کار را متناسب با این همه فعالیت‌های دیپلماتیک و رفت و آمدهای دیپلماتیک نمی‌بینید.
علت این است که آن تحریم‌های ظالمانه همچنان بر اقتصاد ایران وجود دارد و هزینه‌های اجتناب ناپذیری بر اقتصاد تحمیل کرده است. همین عدد حدود یکصد میلیارد دلار، عدم نفعی که در فروش نفت و گاز ایجاد شده است خود بیانگر ماجرا هست که تحریم‌ها چه بر سر اقتصاد ایران آورده است.
در مجموع به نظر می‌رسد که در دو سال اول، حداقل در موضوع مسکن که قرار بود دو میلیون مسکن ساخته بشود و یا اینکه پول ملی تقویت بشود و یا اینکه تورم نصف و یک رقمی بشود، بر شاخص‌هایی از این دست دولت کسب نکرده است. امیدواریم که در دو سال بعدی یا در نیمه دوم عمر این دولت، وعده‌های دولت به ثمر برسد.
