یادداشت؛ محسن عالمی: کمتر کسی، حتی متعصب‌ترین هواداران بسکتبال گرگان، تصور می‌کرد که تیم شهرداری گرگان امسال با این درخشش قهرمان سوپرلیگ ایران شود. تیمی که فصل گذشته با هزینه‌ای گزاف نتوانست به جام برسد، امسال نیز طبق روال همیشگی با بودجه کمتر از معمول و در سایه بی‌میلی مسئولان، بسته شد؛ اما سرنوشت، روایت دیگری نوشت. در میان تمام تردیدها، یک تصمیم به ظاهر ساده اما سرنوشت‌ساز رقم خورد: صالح مخدومی به عنوان سرمربی انتخاب شد.
تصمیمی که شاید در نگاه نخست برای توجیه عدم نتیجه‌گیری یا ساختن دیواری کوتاه در برابر انتقادات اتخاذ شده بود، اما کمتر گمان نمی‌برد که این سرمربی جوان، بومی و با دانش، تاج قهرمانی را بر سر شهر خود بازخواهد گرداند.
مخدومی با تکیه بر بازیکنان جوان و کادر فنی بومی، کاری را به ثمر رساند که فصل پیش با دو برابر بودجه نیز محقق نشد. تیم شهرداری گرگان امسال، بیش از همیشه مصداق واقعی «تیم» بود؛ تیمی منسجم، همدل و بی‌حاشیه که باوجود فشارهای مالی، نبود بازیکن خارجی، و موانع بی‌شمار، راه قهرمانی را با اقتدار پیمود.
در نهایت، این تیم توانست با سه پیروزی پیاپی، برای اولین‌بار در خانه خود، گرگان، جام قهرمانی را بالای سر ببرد؛ و چه طعمی داشت این قهرمانی، قهرمانی‌ای از دل مردم، با مردمانی که بسکتبال را نفس می‌کشند.
نام‌هایی چون صالح مخدومی، هادی دهقان، مجتبی بنی‌عقیل، اشکان بنی‌کمالی، حسن طیبی، مبین شیخی، برادران یازرلو، پدرام فخفوری، یاسین کلاسنگیانی و دیگر ستارگان این تیم، تنها نام‌هایی روی پیراهن نیستند؛ زندگی همه آن‌ها در بافت این شهر جاری است. همین پیوند عمیق با مردم، رمز همدلی و انگیزه‌ای شد برای قهرمانی‌ای که طعم تازه دیگری داشت…
